Planowaliśmy wspólną z żoną wędrówkę rowerową, wyszło tak, że pojechałem sam. Po raz pierwszy na kilka dni 🙂
Dzień pierwszy
Suche lato, a w nocy poprzedzającej mój wyjazd pada i pada. Ranek pochmurny i wciąż deszczowy. Nie chcę startować na pierwszą wielodniową wędrówkę moczony deszczem już od startu.
No to start
Ruszam o dziesiątej. W przerwie pomiędzy opadami. Jadę znanymi mi okolicznymi drogami. Kierunek Tarnowskie Góry i dalej na zachód. Z Tarnowskich dzwonię do żony, a ona zdziwiona że nie zmokłem, bo podobno chwilę po moim wyjeździe w Czeladzi znowu obficie popadało. Dobry znak, ominąłem pierwszy deszcz. Pedałuje przemierzając kilometry mniej, lub bardziej znanymi, bo przemierzanymi już kiedyś, dróżkami. Po siedemdziesięciu pięciu kilometrach i blisko sześciu godzinach, robię sobie (w zamyśle) krótką przerwę w Zawadzkich…
Lodowa przerwa
Nie zdążyłem do końca zlizać mój lodowy energetyczny zastrzyk, a tu z góry ulewa i odgłosy burzy. No nie fajnie.
Leje
Ten opad trwa na szczęście nie cały kwadrans i mogę ruszyć dalej. Nie odjeżdżam zbyt daleko, bo znowu zaczyna lać, tym razem deszcz z gradem. Postanawiam przeczekać to pod przystankowym zadaszeniem. Mija pół godziny i jadę dalej. Mokro i nie ciekawie. Wjeżdżam w las , ale to zły pomysł bo błoto, wracam na drogę, która na szczęście dosyć szybko wysycha, przez co nie jestem chlapany przez mijające mnie samochody. Jest Ok. Za Kolonowskimi zjeżdżam z głównej drogi, i jak się okazuje dzięki temu omijam dzielnicę o pięknej nazwie ” Usraniec” 😛 . Od teraz cały czas asfaltem, obok Małej Panwi mijam Krasiejów, Ozimek i Antoniów dojeżdżając wreszcie o godzinie dwudziestej nad Jezioro Turawskie, czyli tam gdzie chciałem dojechać pierwszego dnia. Jestem zadowolony, choć mam mały problem ze znalezieniem wolnego miejsca pod namiot nad brzegiem jeziora. Dziś sobota więc jest tutaj wielu wędkarzy. Jest dosyć późno, pytam jednych biwakowiczów, czy możemy zostać sąsiadami i nimi zostajemy. Czas na sen.
A słonko zachodzi nad jeziorem Turawskim
Mapka pierwszego etapu
Dzień drugi
Miałem nadzieję, że obudzi mnie słonko. Nie obudziło i przez to troszkę zaspałem, a dzień nie zaczął się najpiękniej. Pochmurno z żadną nadzieją na poprawę. Ruszyłem przed dziewiątą licząc, że deszcz mnie nie dopadnie.
Ostatnie spojrzenie na Jezioro Turawskie
Prawie siedem kilometrów wzdłuż jeziora, a po kolejnych pięciu jestem za granicą. Od razu Węgry .
😆
Kawałek dalej odjeżdżam od Małej Panwi, kierując się bardziej na północ. Ładna dróżka przez las i wjazd do opolskiej dzielnicy Brzezie, w której sporo opuszczonych gospodarstw, robi wrażenie żywcem pochłanianych przez elektrownię która to elektrownia swoimi malunkami na kominach wydaje się być przyjazną instytucją. Nie wiem jak jest.
Taka elektrownia
Mój dalszy szlak prowadzi dorzeczem Odry, nad kiedyś spłyniętymi rzekami Budkowiczanką i Stobrawą do której Budkowiczanka wpada. Jeszcze kilkanaście kilometrów i mam Brzeg, tam przejeżdżam na drugi brzeg Odry i nim aż do Oławy i za Oławę. Ponad 25 kilometrów różnymi ścieżkami.
W Oławie
Nad Odrą ponownie przejeżdżam po moście będącym Wschodnią Obwodnicą Wrocławia. Od dłuższego czasu pada, a nie chcąc pozostać na nocleg gdzieś w mieście, jadę mimo opadów. Resztką sił, nadziei i przede wszystkim czasu, dojeżdżam tam gdzie chciałem, czyli nad Widawę, w miejscu gdzie zwykle zaczynam listopadowe pływanie kajakiem. Od ubiegłego roku, obok tego miejsca powstał murek oddzielający rzekę od nowo powstałej ścieżki rowerowej. Ukazuje się zachodzące słońce. Chyba czeka mnie poprawa pogody 🙂 .
Nad Widawą w Wilczycach
Szybko wyszukuję dogodne miejsce noclegowe i rozbijam swoje obozowisko. Już prawie dwudziesta pierwsza.
Taki biwaczek we Wrocławiu 😎
Mapka drugiego etapu
Dzień trzeci
Nocka we Wrocławiu upłynęła spokojnie i dosyć cicho, poranek niestety znowu pochmurny i mało zachęcający. Załączyłem Endomondo w zapasowym, w pełni naładowanym telefonie, i ruszyłem wzdłuż Widawy do mostów na DK 98. Tutaj postanawiam przez miasto dojechać do brzegu Odry, by wzdłuż niej pokonać resztę miasta. Sprawdzam aplikację, a tu nic. Zarejestrowała tylko pierwsze pokonane metry. Nie fajnie. Wracam do starego telefonu i już wiem, że dzisiaj muszę gdzieś doładować baterie. Dwanaście kilometrów jazdy wzdłuż Odry i już jestem pod Rędzińskim mostem.
Most Rędziński
Jeszcze dwa kilometry fajną ścieżką i kolejne dwa po końskich łbach, starej poniemieckiej drodze, po której jazda to całkowita masakra. Przewracały się we mnie wszystkie wnętrzności ale udało się. Dotarłem do asfaltówki. Wprawdzie w remoncie , ale i tak było lepiej niż przed chwilą. Minąłem Widawę i wpakowałem się na tereny kopalni. Na szczęście można było tamtędy przejechać, by dojechać do drogi głównej. Również z nazwy 😀
Przejechana Kopalnia Kruszywa 😉
Dalsze kilometry płynęły już łatwiej, po ośmiu kilometrach Uraz – wieś nad Odrą…
…a po kolejnych dwunastu pokonanych wzdłuż DK 341 Brzeg Dolny. Chwila jazdy po miejskim parku i szukam rynku. Mam nadzieję na jakąś jadłodajnię. Niestety na rynku trafiam jedynie na chińską knajpę, a nie mam akurat ochoty na chińszczyznę. Odjeżdżam głodny i z coraz bardziej rozładowaną baterią w telefonie 😥 .
W Brzegu Dolnym
Tak wygląda dzisiejsze pół etapu. Endomondo dzisiaj liczyło na raty 😉
Dwadzieścia kolejnych kilometrów, w dalszym ciągu drogą krajową wzdłuż raz bliżej, a raz dalej płynącej Odry i mam Lubiąż ze słynnym Klasztorem Cystersów. Jest też Karczma Cysterska. Mogę coś zjeść i podładować baterię. Akurat wczoraj skończył się kilkudniowy Slot Art Festival 2019, i wyboru karmy za bardzo już nie było. 🙂
mniam mniam
Klasztor w Lubiążu
Pojedzony żwawo ruszyłem dalej, słonko nad głową i droga w pobliżu Odry, czasami oznakowania mówiące że jadę tym szlakiem którym chciałem jechać. Niestety po dziesięciu kilometrach, ścieżka mi ginie, a przez zarośla w lesie rowerkiem się nie przebiję. Wracam kawałek i natrafiam na tablicę mówiącą o 230 kilometrowym szlaku rowerowym wzdłuż Odry. Może będzie mi łatwiej.
…żeby go nie zgubić 🙂
Jakoś udaje mi się trzymać niebieskich znaczków szlakowych, jadę przez lasy i Park Krajobrazowy Doliny Jezierzycy. Jest nawet fajnie, muszę jedynie wypatrzeć przyjazne miejsce noclegowe. Przy ludziach i prądzie.
Dopiero w domu zobaczyłem nad dużą tablicą, tą małą i przegapiłem te historyczne budowle. Szkoda.
Dojeżdżam do Drogi Krajowej gubiąc akurat znaczki szlaku, jest już i tak taka pora, że muszę przyspieszyć znalezienie miejsca noclegowego. Po trzech kilometrach dojeżdżam do małej wioski Boraszyn, jest tam fajne miejsce biwakowe nad starorzeczem Odry. Mnie udaje się jednak zabiwakować obok stodoły na skoszonej trawce z możliwością podłączania wszelkich ładowarek do potrzebnych mi baterii. Dziękuję życzliwym właścicielom gospodarstwa.
Leżę sobie obserwując zachodzące słoneczko
Mapka drugiej części dzisiejszego dnia
Dzień czwarty
Miałem nadzieje, że dzisiaj obudzi mnie wreszcie słonko. Niestety znowu pochmurno. Ale mam podładowane telefony i power bank. Będzie dobrze. Jadę, a w drodze coraz mocniej przeszkadza mi wiatr. Trudno rozwinąć zadowalającą prędkość. Zawsze coś. Dobrze że dróżka jakoś mnie prowadzi, i nie miał nawet na to negatywnego wpływu widok leżącej przy krawężniku (chyba) nie żywej żmii zygzakowatej.
🙁
Kilometry mozolnie mi dzisiaj przybywają, a tu kolejne nie żywe zwierze przy drodze. Jakieś znaki???
🙁
W Ciechanowie przejeżdżam nad Odrą, i teraz aż do Głogowa będę miał rzekę po prawej stronie. Bliżej lub dalej, lecz częściej dalej. Na niebie słoneczko, więc git i siny wiatr w twarz czyli „gita” nie ma. Mijam opuszczone duże gospodarstwo rolne przez środek którego przebiega droga z trylinki, półtora kilometra od wcześniejszej miejscowości i dwa i pół do kolejnej. Ciekawie.
Opuszczone gospodarstwo
Taka dróżka
Jadąc tą drogą natrafiam jeszcze na nie znaną budowlę, do której nie mam się którędy dostać. Nie wiem co to jest.
Budowla nad rzeką Czarna wpływającej do Odry w Głogowie
Wiatr nie odpuszcza, nie dam rady głodny dojechać do Głogowa. Natrafiam na nową jadłodajnie ze świeżymi daniami obiadowymi na wjeździe do miejscowości Pęcław. Miła obsługa i smaczny tani obiadek dodają mi sił na dalszą drogę i tak na sześćdziesiątym przejechanym dzisiaj kilometrze trafia mi się wreszcie Głogów. Objeżdżam starówkę, robiąc kilka zdjęć i ruszam w dalszą drogę.
W Głogowie
Pozostaję na lewym brzegu Odry mijając kolejno Brzeg Głogowski, Czerną w której robię fotkę ładnemu pałacowi
Ładny
Dalej Bytom Odrzański z przerwą posiłkowo zaopatrzeniową i pięknym asfaltem biegnącym wzdłuż Odry który nagle kończy się po pięciu kilometrach i by jechać dalej, trzeba przebyć drewniany mostek nad rzeczką Biała Woda.
Taki mostek
Na koniec dnia na setnym kilometrze Nowa Sól.Jest już po dziewiętnastej, a nie mam zamiaru spać w mieście, szybko zatem objeżdżam co ciekawsze miejsca w mieście z Parkiem Krasnala na czele, i szybko jadę dalej w poszukiwaniu miejsca na biwak.
🙂
Zabudowania Nowej Soli i kolejnych miejscowości ciągną się jeszcze przez kilka kilometrów, zjeżdżam wreszcie w las i mam nadzieję na dojechanie nim nad rzekę. Las ładny, ale grząski piasek i pod górkę. Męczę się i pocę, a końca nie widać, choć na horyzoncie jakiś prześwit zachodzącego słońca. Dążę do niego na przemian jadąc i prowadząc rower.
Może dojadę do jasności…
Gdy dojeżdżam na szczyt górki i koniec lasu, jest już 20,30 nie ryzykuję dalszej jazdy. Zostaję na polance pod lasem i pobliską miejscowością Dąbrowa. Rozbiję namiot i poobserwuję zaćmienie księżyca (jeśli chmury pozwolą go ujrzeć).
Najpierw zachodzące słonko
Biwak jak na hali w górach 🙂
…i udało się zobaczyć zaćmienie
Mapka czwartego etapu
Dzień piąty
Nareszcie słonko od rana. Jeszcze dwieście metrów po piasku pod górkę, i zaczyna się asfalcik. Rzeki nie widać, dobrze że wczoraj odpuściłem, bo jechałbym aż do zmroku, albo jeszcze dłużej. Dzisiaj jest fajnie i będzie najcieplej. Jadę drogą krajową, ale mało uczęszczaną z powodu nie czynnych promów przez Odrę, łączących brzegi rzeki właśnie tą drogą (DK 282), już do końca pozostanę na lewym brzegu Odry. Robię z daleka fotkę pałacowi w Zaborze. Jest w nim Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii i Zespół Szkół Specjalnych, ale na bramie widnieje napis o zakazie fotografowania więc nie wjeżdżam.
W Zaborze
Godzinkę później kolejny pałac,tym razem w Przytoku, tu nie ma zakazów, choć to również placówka oświatowa. Wjeżdżam i robię kilka zdjęć.
W Przytoku
Zaczynam wędrówkę Lubuskim Szlakiem Wina i Miodu. Fajnie.
Beczki jeszcze pewnie puste
Na zakazie przejeżdżam po remontowanym moście nad drogą ekspresową S3 i zmierzam w kierunku Cigacic. Pamiętam, że kiedyś gdzieś nad wodą w Cigacicach można było coś zjeść i napić się piwa, ale patrząc na zegarek i odległość dzielącą mnie od miasteczka po drugiej stronie rzeki postanawiam nie przekraczać rzeki. Zostałem blisko…
… Leśna Góra, czy gdzieś blisko znajduje się słynny serialowy szpital? Eee , chyba nie ;-).
Koła mojego rowerka wtaczają się w Obszar Natura 2000 Dolina Środkowej Odry i jest ładnie. Ścieżki przez lasy, obok starorzeczy, sarny, łabędzie i czaple. To lubię.
🙂
Zbliżam się coraz bliżej rzeki, jadąc jej wałami i mijając kolejne nie czynne promy. W ciągu DK 281 i DK 280. Chyba za mało wody w Odrze. Drogi prawie puste. Jadę. Natrafiam na bunkry, to Oderstellung – Skansen Fortyfikacyjny Czerwieńsk. Co jakiś czas mniej lub bardziej odrestaurowane bunkry wkomponowane w odrzańskie wały przeciwpowodziowe.
Co i rusz wystające kopułki
Po dwudziestu pięciu kilometrach odjeżdżam troszkę od rzeki, by jak najkrótszą drogą dojechać do mostu nad Bobrem. Most duży, łąki zalewowe też, jedynie wody mało. Taka tegoroczna przypadłość…
Bóbr dwa kilometry przed ujściem do Odry
Nie wiem, czy znowu coś przegapiłem, ale znowu trafiam na piaszczystą drogę. Nie jest łatwo, ale się nie poddaję, widzę szansę na dojechanie dzisiaj do ujścia Nysy Łużyckiej. Mijam trudny odcinek i wjeżdżam w Krzesiński Park Krajobrazowy. W Chlebowie zakupy i szybki posiłek przy sklepie, a droga krajowa z kostki. Na szczęście krótki odcinek, dalej nic nie jeździ, bo znowu jest prom :-).
DK 138
Nabieram powera 😉 i ruszam na ostatnie 10 kilometrów. Kwadrans przed dwudziestą kończy mi się droga :-). Nocuję w widłach Nysy Łużyckiej uchodzącej do Odry. Jest pięknie, jestem zadowolony.
🙂
Mapka piątego etapu
Dzień szósty
To już drugi piękny poranek. Zbieram się szybko i asfaltową ścieżką rowerową zmierzam w kierunku Gubina. Tam szybkie zakupy, kilka zdjęć i przejazd na niemiecką stronę Nysy Łużyckiej. Bardzo chce zobaczyć te słynne niemieckie ścieżki rowerowe biegnące wzdłuż rzek.
Gubin
Ścieżki rzeczywiście fajne, nic tylko pedałować. No ale tak po trzydziestu kilometrach zaczyna mi się nawet nudzić i czegoś brakować. Tylko asfalt i asfalt ;-). Po prawie czterdziestu kilometrach, gubię zupełnie przypadkowo szlak i wjeżdżam nieco głębiej w Niemcy. Ten odskok ma długość dziesięciu kilometrów po których znowu trafiam na ścieżkę w miejscowości Forst. Kilka zdjęć i dalej w drogę.
Forst
Następnych trzydzieści kilometrów koncentruję się tylko na tym by nie zgubić szlaku i jechać tuż obok rzeki. Udaje się, a na osiemdziesiątym kilometrze wjeżdżam w ładny park z Zamkiem i ciekawymi zabudowaniami. To Park Mużakowski rozległy i obejmujące tereny Niemiec i Polski. Ładnie tam, ale ja nie mam czasu by dłużej w nim pobyć.
Nowy Zamek w Mużakowie
Wyjechałem z terenu parku, a tu most do polskiej Łęknicy. Zaraz za mostem mnóstwo straganów ze wszystkim.
W Łęknicy
Zaliczam kebaba, za złotówki, choć oficjalny cennik prezentuje ceny w Euro. Mogę ruszać dalej. Wracam na niemiecką stronę i jadę, jadę i jadę. Za Łęknicą trafiam chyba na najładniejszy fragment trasy. Lasy, małe urokliwe miasteczka, pola żółte od zbóż. Zboża rosnące, albo właśnie koszone przez kombajny. Od czasu do czasu rzeka. Podoba mi się, tylko płyny powoli się kończą. Jest gorąco, piję więcej niż dotychczas.
Nysa Łużycka
Cały czas trzymam się szlaku, aż do momentu kiedy przychodzi pora zanocowania. Spoglądam na mapę a tu do rzeki spory kawałek. Jeśli mam spać po niemieckiej stronie, to muszę blisko Nysy, tak bym miał polski zasięg w telefonie. Muszę się umówić na jutrzejsze spotkanie z zaprzyjaźnionym auto-stopem ;-). Pedałuję dalej kończąc po 20,30 ale w zasięgu polskich sieci i obok mojego właściwego szlaku. Miejsce ładne, nikt mnie chyba nie zobaczy (w Niemczech nie preferuje się „dzikich” biwaków). Jutro ostatni dzień wędrówki, a dzisiaj życiowy rekord odległości 🙂
Mapka dnia szóstego. Wygląda że cały czas pod górkę, a wynik najlepszy 🙂
Dzień siódmy – ostatni
I znowu pochmurny poranek. Zbieram się szybko a tu zaczyna nawet mrzyć. No nie fajnie na koniec :-(. Dochodzi 8:00 rano a transport umówiony mam około 15:00 ze Zgorzelca. Do niego ledwo dziesięć kilometrów a co dalej? Postanawiam jechać na trójstyk granic Polski Niemiec i Czech. To 50 kilometrów. Uzupełniam w Zgorzelcu zapasy płynów i jadę na niemiecką stronę.
Widoczek na Görlitz
Tam w dalszym ciągu ładny asfalt prowadzący czasem wzdłuż dróg, innym razem przez fajne lasy wzdłuż rzeki. Podoba mi się. Deszczyk tylko mnie postraszył.Przed południem jestem na trójstyku. Okazuje się że w tym miejscu z niemieckiej strony Nysy nie można pokonać suchą stopą, choć są tacy którzy robią to zdejmując buty i przechodząc po płytkiej wodzie na polską ziemię. Pamiętałem że te kilka dni po naszym wejściu do Unii Europejskiej była tam zbudowana kładka dzięki której w ciągu minuty można było zatoczyć kółko i suchą nogą dotknąć trzech krajów. Porobiłem troszkę zdjęć i wracam tą samą drogą na Zgorzelec.
Graniczny trójstyk Polski , Niemiec i Czech.
Drugi raz mijam ładny lasek wzdłuż rzeki…
Wzdłuż Nysy Łużyckiej
… i dwa zabytkowe klasztory.
W Ostritz
W Zgorzelcu jestem tuż przed umówionym czasem. Licznik pokazuje 98 przejechanych dzisiaj kilometrów, zataczam więc kilkanaście kółek w pobliskim parku dobijając tym samym do stówki co oznacza, że przez ten tydzień nie zszedłem poniżej stówy każdego dnia. Jestem z siebie dumny i zadowolony. Za mną 790 km., lecz gdybym miał jeszcze dzień w zapasie na pewno nie wracał bym tą samą drogą, a objechał ten (na mapie) południowo-zachodni polski cypelek. Może kiedyś. 🙂
Mapka ostatniego etapu.
Więcej fotek z tej wędrówki zobaczyć można tutaj.